7वी नापास झाल्यामुळे वडिलांनी घराबाहेर काढलेला हा तरुण आज 50 करोडच्या कंपनीचा मालक बनलाय..
आजकाल कौटुंबिक कलह किंवा निराशेमुळे मुलांचा स्वतःवरील विश्वास उडणे यासारख्या अनेक घटना आपण पाहून आहोत. अशा वेळी आपण हेही पाहतो की बहुतेक मुले एकतर शाळेत नापास होतात किंवा वाईट लोकांच्या संगतीत येतात, पण इथे मुद्दा असा आहे की या दोन्ही घटना समाजात कधीच स्पष्टपणे स्वीकारल्या गेल्या नाहीत. आणि अशी मुले आयुष्यात अयशस्वी मानली जातात.
पण दुसरी बाजू बघितली तर अशी काही मुलं आहेत ज्यांना आपली चूक कळते आणि सर्व परिस्थितींना तोंड देत नवीन आयुष्य सुरु करतात.. त्यांच्या आयुष्याला प्रेरणा मिळाली. आज आम्ही तुमच्यासाठी अशाच एका व्यक्तीची कहाणी घेऊन आलो आहोत ज्याची यशोगाथा खरोखरच अनोखी आहे.
गुजरातमधील विमल पटेल यांची ही कहाणी आहे. १०वी नापास झालेल्या विमलला त्याच्या वाईट वागणुकीमुळे घरातून हाकलून देण्यात आले. पण यावेळच्या प्रहारातून शिकून त्याने आपला आत्मा गमावला नव्हता. घर सोडून ते मुंबईत आले आणि नोकरीच्या आयुष्याला नव्याने सुरुवात केली. त्यांना महिन्याला फक्त चार हजार रुपयांपर्यंत पगार मिळत असे. आणि त्यातून तो आपला उदरनिर्वाह चालवत असे.
त्या वाईट काळाची आठवण करून देताना विमल सांगतात, “शाळेनंतर मी मित्रांसोबत बाहेर जायचो. याच काळात मी माझ्या वडिलांकडून हिरे पॉलिश करणे शिकले होते.माझ्या वडिलांचा व्यवसाय न कापलेल्या हिऱ्यांवर पॉलिश करण्याचा होता. एके दिवशी शेजारी राहणाऱ्या एका 20 वर्षांच्या तरुणाचा वाद झाला. मी त्याला जोरात मारले. त्या दिवशी माझे वडील माझ्यावर इतके रागावले की त्यांनी मला घराबाहेर हाकलून दिले.
विमलचा संघर्ष 1996 मध्ये सुरू झाला, जेव्हा त्याला त्याच्या घरातून बाहेर काढण्यात आले. पण याच काळात वडिलांकडून शिकलेलं पॉलिशिंगचं काम त्यांना दोन भाकरी देण्यासाठी खूप प्रभावी ठरलं. मुंबईतील चिरा बाजार येथील डायमंड पॉलिशिंग फॅक्टरीत काम करू लागले. मात्र, असे केल्याने आपली परिस्थिती कधीच बदलणार नाही हे त्यांना चांगलेच ठाऊक होते, त्यामुळे विमल आपल्या पगारातून किमान चार हजार रुपये खर्च करून बचत करण्यावर खूप भर देत असे.
विमलच्या काही मित्रांनी रफ हिरे आणि रत्नांसाठी दलाल म्हणूनही काम केले. आणि त्या बदल्यात या कामासाठी कमिशन घेत असे. जवळपास एक वर्ष मजूर म्हणून काम केल्यानंतर, विमलने 1997 मध्येच आपल्या मित्रांसोबत काम करण्यास सुरुवात केली आणि मार्च 1998 मध्ये व्यवसायातील सर्व बाबी जाणून घेतल्यानंतरच त्याने स्वतःचा व्यवसाय सुरू केला आणि त्यानंतर त्याला 1000 ते 1000 रुपये मिळू लागले. या व्यवसायातून दररोज 2000 रु. त्यांनी मुंबईच्या उपनगरातही पाऊल टाकले आणि 1999 मध्ये 50,000 रुपयांची बचत करून विमल जेम्स नावाची कंपनी स्थापन केली.
जरी सुरुवातीला त्यांनी स्वतःच्या काही भावांच्या मदतीने ही कंपनी चालवण्यास सुरुवात केली. 2000 च्या अखेरीस त्यांच्या कंपनीने 8 लोकांच्या मदतीने 15 लाख रुपयांपर्यंतचा व्यवसायही केला. पण त्याच ठिकाणी 2001 हे वर्ष विमलसाठी खूप दुःखाचे वर्ष ठरले. त्याच्यासोबत काम करणाऱ्या एका कर्मचाऱ्याने व्यावसायिकाचे २९ लाखांचे हिरे आणि दागिने घेऊन पलायन केले होते. यासाठी विमलला आपली सर्व गुंतवणूक विकावी लागली आणि त्या व्यापाऱ्याचे नुकसान भरून काढावे लागले. आणि पुन्हा एकदा तो शून्यावर उभा राहिला. मात्र त्यानंतरही त्यांनी हार न मानल्याने पुन्हा एकदा शून्यातून प्रवास सुरु केला . अनेक वर्षांच्या अथक परिश्रमानंतर तो पुन्हा एकदा यशाची शिडी चढू लागला, पण 2008 च्या मंदीने त्याला आणखी एक धक्का दिला.
पण यावेळी विमल या नुकसानीमुळे मागे हटणार नव्हते, त्याने मंदीचा खंबीरपणे सामना करण्यासाठी रिटेलच्या जगात पाऊल ठेवले. 2009 मध्ये त्यांनी जळगावात दागिन्यांचे पहिले दुकान उघडले आणि एका ज्योतिषालाही काम दिले. त्यांची कल्पना अशी होती की स्ट्रॉलरच्या मदतीने ते ग्राहक स्वत: साठी योग्य रत्न निवडू शकतात आणि ते परिधान करू शकतात. ही कल्पना इतकी प्रभावी ठरली की पहिल्याच दिवशी ती लाखो रुपयांना विकली गेली आणि विमलने मागे वळून पाहिले नाही.
आज जर आपण पाहिलं तर त्यांची महाराष्ट्रात 52 दुकाने आहेत आणि 550 हून अधिक लोक काम करत आहेत. एवढेच नाही तर कंपनीची उलाढालही ५० कोटींहून अधिक आहे. विमल आपल्या कंपनीला 100 कोटी क्लबमध्ये समाविष्ट करण्यासाठी सतत प्रयत्नशील आहे.
सुरवातीपासून अनेक अडचणींना तोंड दिलेल्या विमलच्या कथेकडे एकदा नजर टाकली तर लक्षात येईल की, त्याने वाईट परिस्थितीतही आपले मनोबल कधीच गमावले नाही आणि नेहमी आपल्या ध्येयाचा पाठलाग केला.
हेही वाचा:
किस्सा 2013 गाडीचा: याचं गाडीमुळे धर्मवीर आनंद दिघे साहेब दाऊद गॅंगच्या तावडीतून वाचले होते.
हा डाकू इंग्रज लोकांना मारून त्यांच्या हाताची बोटे कापून घेऊन जायचा..